Motorway Mayham

- Big up yourself for the Munich Massive -

Nieuwe reis, nieuwe avonturen, nieuw blog!
Dames en heren, uw loyaalste verslaggever is terug met verhalen die de fantasiezintuigen zullen laten tintelen. Verhalen die het meest ultieme vakantiegevoel bezorgen vanaf het computerscherm in uw huiskamer. Avonturen die de Nitro Circus crew op bibliotheekmedewerkers laat lijken. Ik presentuur met veel trots, the mega-extreme-super-exciting-highrolling-Merenwijkrepresent-westsidestories van de fa2 crew; Osama Janssen, Ikpiklul, The Quinsor, Baas R, Arie Aardvarken en James Deen.
Het genootschap vertrok op 29 juli vanuit de grootste ghetto van Nederland nadat we een veredeld TH-Lubbe-reizen busje hadden volgestouwd met het meest onnodige campinggerei wat de mens ooit heeft gecreeerd. Basismateriaal zoals kleding en tafels werden hiervoor geslachtofferd, maar daar voor in de plaats hebben we wel het meest gevoelige klap-aan/klap-uit lampje mee kunnen nemen. - Een waar genot voor in de late uurtjes waar licht niet een overbodige luxe is -. Na wat last-minute verschuivingen in de auto konden we het gevaarlijke Leiden achter ons laten en als troubadours het onbekende gaan opzoeken.
En met het onbekende bedoel ik Beieren, want met onze "mini"-van maakten we koers naar Munchen. Als trotse Oranje supporters zijnde spreekt het natuurlijk voor zich om op vakantie te gaan bij de kersverse wereldkampioen. Om onze Nederlandse klasse te tonen besloten we om het rijden op de autobahn nog wat uitdagender te maken door te flirten met andere automobilisten en het verleiden van doorgewinterde vrachtwagenchauffeurs. Na een rit van ruim 10 uur waar hard gelach en het uitstaan van doodsangsten hand in hand gingen, kwamen we aan in Munchen.
Munchen, stad van bier, BMW, voetbal en... onverwachtte hoeveel saaiheid. There! I said it. Munchen was niet zo vermakelijk als gehoopt. Daarnaast regende het pijpenstelen wat de stadssfeer niet bepaald verbeterde. Het hostel waarin we verbleven evenmin. Mocht ik het hostel beschrijven op een recensiewebsite zou ik het waarschijnlijk beschrijven als incompetent. Het personeel bestond uit een verzameling Russische hipsters met de autoriteitsuitsraling van princes Amalia. Het hostel zelf was een wirwar van gangen met verborgen wc's, balkonnetjes die los en vast zaten en verborgen ingangen naar Narnia. Oh en het bleek een ideaal terrein voor wat cage fighting. De eerste nacht kwamen Max en Quint twee leden van Geordie Shore tegen in een van de liften waar vervolgens twee Britten besloten hun nationale trots te uiten door elkaar de hersens in te beuken. Alarm werd geslagen bij de balie en op doods gemak liepen twee medewerkers richting the scene of the crime nadat het toupetje nog even werd goedgezet en de skinny jeans werden opgerold. De leiding blonk vervolgens uit om in een hoekje toe te kijken en de omstandelingen vervolgens the geordies uit elkaar te laten halen. De kemphaantjes waren inmddels twee marmeren trappen afgerold en eentje was maar wat blij toen er volk bij kwam kijken, want hij incasseerde aardig wat klapjes. De ander bleef bebloed achter en riep nog "ik eet je op jij clitoris" na. (letterlijk vertaald.) Met redelijk wat adrenaline besloten we onze stapelbedden op te zoeken want de volgende avond was de uitgaansavond!
Ja ja, het werd tijd om de stad onveilig te maken. We namen een avondtram naar het centrum waar we ons vervolgens afvroegen waar men goed uit kon gaan. Na wat zoeken vroegen we het aan een casino-eigenaar die ons vervolgens naar een gay-bar stuurde, grappenmaker dat die was. Iets verderop zagen we een andere club en namen het zekere voor het onzekere en besloten die binnen te gaan. Een prima tent met leuke mensen en goeie muziek en als die naam van de club nog wist had ik die er wel bij vermeld, maar helaas.
Na een avondje goed clubben was het tijd om nog wat rust te pakken, want de volgende dag ging de tour door naar Oostenrijk. Als echte toeristen zijnde besloten we onderweg langs Schloss Neuschwanstein te gaan. Een mooi Disney-ish kasteel op een rots. Leuk voor een foto, veeeuuuuls te duur om te bezoeken. En het welbekende ratio Asian-Caucasian was weer off the charts. Na alle Chinezen zorgvuldig te hebben ontweken en na het bijkomen van de schrik na de toegangsprijzen te hebben gezien, haasten we ons terug naar de auto om opzoek te gaan naar onze volgende overnachtingsplaats. Een camping midden in een vallei omringt door gigantische bergen. Een schitterende plek om in een stoeltje van de zonsondergang te genieten, een verschrikkelijke plek om 's nachts in een tentje te slapen. Ons campinggear was functioneel, maar niets redde ons van een gevoelstemperatuur van -50. Iedereen zocht z'n tent op gewikkeld in 5 shirts, 2 lange broeken en 3 vesten. Zes ijsblokken werden de volgende dag wakker en bloedchagrijnig werd er begonnen aan het ontbijt. Om fris en fruitig te blijven was de consensus om die dag actief te doen: een van de omringende bergen te beklimmen. Helaas werden we al snel afgeleid door het binnenzwembad en vonden we het plots heel belangrijk om een balletje twaalf keer naar elkaar over te koppen. Het kostte ons uiteindelijk 45 minuten, maar dan hadden we ook helemaal niets eigenlijk.. In de namiddag werd dan toch het wandelgerei aangetrokken besloten we een van de vele wandelpaden op te gaan die de bergen inleidden. Het duurde echter niet heel lang toen we erachter kwamen dat we de verkeerde afslag hadden genomen en veranderde een actieve wandeling al snel in steentjes werpen, Bear Grylls imitaties en wildpoepen. Het weer begon ook tegen te spelen en na enkele verwoedde pogingen gaven zelfs de meeste toegewijde wandelaars van ons zes het op en verwaterde ons doel om de top te bereiken. (See what I did there?) Vermoeid, nat en ondergestoken kwamen de reisgenoten bij elkaar om aan het laatste Oostenrijkse avondmaal te gaan met Quint's signature dish op de borden en vervolgens in de magen, kon iedereen voldaan naar bed zodat men de volgende dag met opperbest humeur koers kon maken naar Slovenie.
Slovenie, een land onbekend bij de meeste toeristen. Een land waar ik niet zo 1, 2, 3 kan opnoemen waar het bekend om staat. Een waar enigma. En tevens onmogelijk om te bereiken. Een reis wat oorspronkelijk niet meer dan vijf uur hoorde te duren werd uiteindelijk een uitputtingsslag van een halve etmaal. Zondagochtend werd ons verteld dat men op de radio had gehoord dat het een van de zwartste zaterdagen ooit was. En daar konden we het volmondig mee eens zijn. Meerdere malen stond het muurvast waardoor er met gemak eventjes midden op de snelweg een balletje getrapt kon worden. Om de paar minuten moest er ruimte gemaakt worden voor een takelwagen die zich door de file moest banen om stukken schroot van de weg te schrapen en de gemiddelde snelheid lag zo laag die dag dat wanneer er weer eens 80 km/u gereden kon worden, we ons als formule 1 coureurs voelden. Met veel moeite en nog veel meer zweet, want God wat was het warm in de auto, bracht de TomTom ons naar een onverlicht dorpje langs torenhoge maisvelden en de horrorverhalen vulden de auto totdat we tot onze opluchting de camping uiteindelijk bereikten. In het donker werd met veel improvisatie drie tenten opgebouwd en al snel werden de luchtbedjes opgezocht om de dag daarna het zonnige Kroatie op te zoeken. Dat en meer zal besproken worden in het volgende blogje.

Daarnaast vraag ik nog om een moment stilte voor de gesneuvelden tijdens deze reis tot nu toe:

1 shirt
2 sokken
1 doos spellen
1 douchegel
1 kam

Moge hun reis naar de oorspronkelijke eigenaar, een voorspoedige reis zijn.
Dank.

Vanuit een luie ligstoel in Kroatie, Eric Steinhauer.
Tot het volgende blogje.